دل كه می‌گوییم پس دلدار یعنی فاطمه            نُه فـلـك را نقـطۀ پرگـار یعنی فـاطمه

یار پیغمر شدن، رفتن شبی در غار نیست            ما كه می‌گـوییم یار غـار یعنی فاطمه

در کرم هرکس به مقداری توانش میرسد            هـرکجا گـفـتند بی‌مقـدار، یعنی فاطمه

آنکه بخشیدست از انگشتر دستش علیست            آنکه بخشیدست از افطار یعنی فاطمه

"تنفقوا ممّا تحبّون" است مصداقش علی            معـنی "الجّـار ثُـمَّ الـدّار" یعنی فـاطمه

هرچه گـفتیم و شنیدیم از کرامات خدا            جلـوه‌اش در عـالم اظهار یعنی فاطمه

شیخ را دیدم پس از هفتاد سال اینگونه گفت            نحو و صرف و منطق و اسفار یعنی فاطمه

پِی اگرچه احمد و هر خشت آن گرچه علی            خـانۀ اسـلام را معـمـار یعـنی فـاطمه

یار گفتم درب خیبر گفت یعنی حیدر و            در مدینه "در" صدا زد یار یعنی فاطمه

بین روضه نام چاه آمد اگر، یعنی علی            هر کجا نـام در و دیـوار یعنی فـاطمه

هرکجا گفتند دشتی لاله گون یعنی حسین            هر کجا پیـراهـنی گـلـدار یعنی فاطمه